Tarihimizde ağlamaları ile hatırlanan beş büyük zat vardır. O yürek yakan ağlamaları insanlık alemi unutmamıştır ve unutmayacaktır da. Bu beş insan şunlardır; Hz Adem, Hz Yakub, Hz Yusuf, Hz Fatıma ve Hz Zeynülabidin.
Hz Adem cennetten çıkarılınca o kadar çok ağladı ki göz yaşları yüzünde iz bıraktı. Hz Yakub oğlu Yusuf için o kadar ağladı ki gözlerini kaybetti. İnsanlar ona helak olmandan korkuyoruz dediler. Hz Yusuf ise Babası Hz Yakub'dan ayrılınca o kadar ağladı ki hapishanedekiler şöyle dediler; " Ey Yusuf ya geceleri ağla gündüz sus ya da gündüzleri ağla gece sus"
Hz Fatıma annemiz peygamberimizi kaybedince o kadar ağladı ki Medine halkı rahatsız oldu. Dediler ki" Ey Fatma ağlaman bizde derman bırakmıyor ki iş yapalım". Bu firak fazla uzun sürmedi. Kendisi de altı ay sonra vefat etti. Zeynülabidin'in ağlaması ise bir başkaydı. İnsanlar kendisine yemek getirdiğinde de ağlıyordu, su verdiklerinde de... O kırk yıl boyunca Kerbela için anlatmıştı. Nasıl ağlamasındı ki orda peygamberimizin dudaklarının değdiği babası Hz Hüseyin'in boynu vurulmuştu. Nasıl ağlamasındı ki ehli beyt kurbanlık koyunlar gibi doğranmıştı. Geride kalanlar ise köle gibi sokaklarda dolaştırılmıştı.
Yazar: Ali ÇALIKOĞLU
